Saturday, July 13, 2013

მამა, მე ორსულად ვარ

დიდი ხნის ყოყმანის შემდეგ ბლოგის გაკეთება მოულოდნელად გადამაწყვეტინა რამდენიმე დღის წინ შემთხვევით ნაპოვნმა იმეილმა. წერილი 5 წლის წინ არის დაწერილი და ოდნავადაც აღარ მახსოვდა მისი არსებობა. თემამ დამაინტერესა, მერე ადრესატად მამაჩემი შევნიშნე – და გამიკვირდა. იმეილზე მიმოწერა არ მქონია მასთან არასდროს.

ალბათ ნაცნობია განცდა, ძველ ნაწერს რომ იპოვნი – დღიურს მაგალითად, და არ გესიამოვნება. სადღაც შეგრცხვება, სადღაც უხერხულობას იგრძნობ და საბოლოოდ გინდა რომ დაწვა, დახიო, მოსპო. დაახლოებით მაგ განწყობით დავიწყე კითხვა. და ამ 5 წლის შემდეგ, უცებ ძალიან შორიდან დავინახე ის მე, მაშინ რომ ვიყავი. და გამიკვირდა, მართლა გულწრფელად გამიკვირდა და გამიხარდა იმდროინდელი მეს დანახვა. მე აღარ ვარ ის 23 წლის გოგო, ქირით რომ ცხოვრობდა, ხელფასი 400 ლარი რომ ქონდა და ბევრისთვის სრულიად უპასუხიმგებლოდ – ქორწინების გარეშე აჩენდა შვილს.  იმ წერილში სულ სხვა რეალობაში მცხოვები მე გამახსენდა, და გამიხარდა, რომ მასთან ისევ იგივე იდეალები და პრინციპები მაერთიანებს. 

დღეს, როცა ყველაფერი მაქვს რაზეც ოდესმე მიოცნებია, დავუშვი, რომ შესაძლოა სხვებისთვისაც იყოს საინტერესო ჩემი გამოცდილების გაზიარება. სწორედ ამიტომ, ბლოგზე პირველ პოსტად ეს წერილი უნდა დავდო. იმისდა მიუხედავად, რომ ზოგირთი ფრაზა, ძახილის ნიშანი, მრავალწერტილი თუ ლოზუნგივით მოწოდება დღეს ჩემი წერის სტილს აღარ შეადგენს, მაინც მგონია, რომ 5 წლის მერეც კი, ეს წერილი ჩემ პიროვნებას საკმაოდ ნათლად წარმოაჩენს.

ადრესატი: მამა
თარიღი: 21 ივლისი, 2008 წ.
თემა: "ის, რაც აქამდეც მინდოდა მეთქვა"

"ძვირფასო მშობლებო, მამა და დედა!

ძალიან სამწუხაროა, რომ პირდაპირი დიალოგი ჩვენს შორის არ შედგა. თუმცა მოუთმენლად ველოდი შენს თბილისში ჩამოსვლას, ძალიან მომერიდა  ლაპარაკი. მას შემდგომ, რაც პირველივე დღეს დამირეკე და დამამშვიდე, ვერ მივეცი ჩემს თავს უფლება ბრძნულად ამეხსნა რა იყო უფრო სწორი და ლოგიკური. თანაც, გამახსენდა ჩემივე აზრები ამ ამბის დასაწყისში: ხან გაქცევაზე ვფიქრობდი, ხან დამალვაზე, და უარეს რამეებზეც! დრო დამჭირდა იმის მისახვედრად, რომ სიმართლეს ვერსად გაექცევი, ვერც საკუთარ თავს. ჰოდა, ჩავთვალე, თქვენც დრო გჭირდებოდათ.

გასაგებია, რომ მე დიდი შეცდომა დავუშვი, მაგრამ მე არ გავქცევივარ ჩემს პასუხისმგებლობას თქვენს წინაშე. ვიცი, ყველას ერჩივნა ეს ამბავი არასოდეს გაეგოთ, მშვიდად გამეკეთებინა აბორტი და მეცლია ყველასთვის მშვიდი ცხოვრება. მე ხომ მარტო საკუთარ შვილზე ვიფიქრე და ყველას ვანერვიულებ. თუმცა, ყველამ ერთად, მთელმა მსოფლიომ რომ მოინდომოს, იმაზე მეტს ვერ ინერვიულებს, რაც მე ვინერვიულე, იმაზე მეტს ვერ გადაიტანს, რაც მე გადავიტანე ამ თვეებში. ვისი ბრალია? არავისი ჩემს გარდა, მაგრამ მე ხომ არც არავის ვკიდებ ჩემს წილ პასუხისმგებლობას…

მე ძალიან უსამართლოდ მიმაჩნია, რომ ჩემს ცხოვრებას ისე განიხილავთ, როგორც ვიღაც ჭიაყელაზე ფეხის დაჭერა არ დაჭერის საკითხს: კია ჭიაყელა და სამარცხვინო, მაგრამ მაინც შვილია და ნუ გავჭყლეტთო. მხარდაჭერის ცნება მე მხარდაჭერად მესმის, და არა იმად, რომ ისედაც არეული ცხოვრება მოგონილი ამბებით უფრო ამერიოს. თქვენც ხომ კარგად იცით, რომ სიმართლეს ყველა გაიგებს, ვერავის ვერ მოატყუებთ . ხოდა, თუკი შედეგი მაინც ეგ იქნება, რატომ უნდა ვთქვათ უარი ღირსებაზე? დაიჭირეთ თავი ღირსეულად, რაც უფრო მეტ სიმართლეს იტყვი პირდაპირ, მით უფრო ნაკლები დარჩებათ თვქენს უკან სათქმელი! დედა არ იყო, სხვის ტყუილებს რომ დასცინოდა? მაინც ყველა მიხვდაო. რატომ აკეთებთ იგივეს?

როცა ჩემი შვილი გაიგებს, რომ მამისთან არც არასოდეს მიქორწინია და ეს მხოლოდ გამოვიგონეთ, რას იფიქრებს? იმას, რასაც ნებისმიერი იფიქრებდა - შერცხვათ ჩემი, და ამიტომ ისე მოიქცნენ, ყველასთვის პრობლემა ვიყავი, და ა.შ. რა ფორმით მიაწვდის კიდევ ამ ამბავს კეთილი ხალხი, ეგ  სხვა ამბავია! ამ წუთას ამაზე ალბათ მარტო მე ვფიქრობ, მაგრამ ჩემს შვილს ეხება და – ვფიქრობ, რა ვქნა!  სახლიდან რომ გამექცეს, მამამისთან გაიქცეს ან რაღაცა უარესი ქნას. ეგეთი კი არა ჩვეულებრივი ბავშვები იტანჯებიან უამრავი კომპლექსით, მე კიდევ მხოლოდ ერთადერთი შემიძლია – მართალი ვიყო მასთან. ამის საშუალებას ნუ მომისპობთ! ეს რაც თავში აზრად მომდის იმას გეუბნებით და კიდევ რაა შესაძლებელი რომ მოხდს ეგ არავინ არ იცის. მე მინდა ჩემს შვილს ვუთხრა რომ მისი არ მრცხვენია. ვისაც ცხვენია – დაე არც მიიღოს იგი.

ვიცი რომ შენ ფიქრობ მამას აჯობებს თუ არც გაიცნობს, მაგრამ მე ვერ დაგეთანხმები. მე არ მინდა ჩემს შვილს ეს გზა მოვუჭრა. არა იმიტომ, რომ მამამისის ,,მონანიების" იმედი მაქვს, არამედ იმიტომ – რომ მე ვიყო მართალი. და საიდუმლოებების წლების მერე გამჟღავნებით ფსიქოლოგიური ტრამვა არ მივაყენო.

თქვენთვის ამ წუთას მეზობელი გულნარა რას იტყვის უფრომნიშვნელოვანია, ვიდრე ჩემს შვილზე მიყენებული ტრამვა მომავალში, ან ის ტრამვა, რაც მე მივიღე. შეცდა როგორ ვთქვათო. არ თქვათ შეცდაო! თუ მანდამაინც და რამე უნდა თქვათ, უყვარდა და ასე მოხდაო. აქაც ორი ვარიანტია მერე: ჩემი შვილია და მის გვერდით ვარ, ან ამის მერე ეგ ჩემთვის აღარ არსებობსო.

ასეთი ამბავი არც პირველად ხდება და არც უკანასკნელად. ბევრი მაგალითია და ამის გამო საზოგადოებასარავინ მოუკვეთია. ბოზობა რა არის ამაზე  დიალოგში შესვლას არ ვაპირებ, უბრალოდ სამწუხაროა ჩემზე რომ ასე ფიქრობთ. მე ვცდილობ ჩემი ღირსების შენარჩუნებით ჩემს შვილს მსგავსი შეურაცხმყოფელი ფრაზები ავაცილო.

ჩემთვის არაა უმნიშვნელო, თქვენ თავს როგორ დაიჭერთ. იმის მიუხედავად, დამეხმარებით და ამომიდგებით თუ არა, მინდა რომ თავი არ ჩახაროთ, არავის დასაცინი არ გახდეთ! რაც მოხდა, ეს არ შეიცვლება. რაც უფრო მაგრად დადგებით, მით უფრონაკლები ჭორაობის საფუძველს მისცემთ სხვებს.

ის, რასაც ეხლა გწერთ, არ მინდა აღიქვათ, როგორც ,,ოჯახის სამარცხვინო ლაქის უმადური ფაფხური", მინდა, რომ აღიქვათ სრულიად სერიოზულად. ეს არის ჩემი პოზიცია, და მინდა იცოდეთ. მეყო ის რაც მივიღე, დამატებითი ტრამვები საჭირო არაა! თუკი მხარს მიჭერთ, ნუღარ დამამადლით. მე დამოუკიდებელი და ცალკე პიროვნება ვარ, ჩემი შეცდომით. თუ მაინც შეძლებთ გიყვარდეთ, დაე გიყვარდეთ. მეც მიყვარდით ყოველთვის ისეთები, როგორებიც იყავით…

მე თანახმა ვარ, ბებოს და ბაბუს შერბილებული ვარიანტი გადასცეთ, ისინი ასაკიანი ადამიანები არიან, და ძალიან მეშინია. მაგრამ, სახალხოდ დადგეთ და ჩემს და ჩემი შვილის ცხოვრებაზე ლეგენდები შექმნათ – ამას ვერ დავეთანხმები. მაპატიეთ, თუ შეგიძლიათ…

ჩემზე რას ილაპარაკებენ ან თქვენი ზღაპრის მერე იმათიანები რომ უფრო გამლანძღავენ, ამას კი არა აქვს ჩემთვის მნიშვნელობა, ჩემს სიმართლეს, თქვენს სიმართლეს, ჩემს ღირსებას, თქვენს ღირსებას აქვს მნიშვნელობა. მხოლოდ სიმართლე შეგვინარჩუნებს ღირსებას!"

17 comments:

  1. წარმატებები! რომელიც ისედაც გარანტირებული გაქვს :)

    ReplyDelete
  2. მოგონებები შემომაწვა :( საკუთარი...

    ReplyDelete
  3. Brave - რა ზუსტად შეგირჩევია :*
    ზუსტად იმ პოზიციის გამო მეამაყებოდი ყოველთვის, რა პოზიციაც ამ წერილში გაქვს <3

    ReplyDelete
  4. megona gambedaoba, "dignity" da samartlianoba, asaktan da sibrznestan ertad modioda mxolod. am cerilshi zalian saamakod chans rom es tvisebebi, kvecnobierat tu gaazrebulat, patara gogosac sheizleba hkondes. scored aseti principit da gambedaobit shezleb shen saamako vajkacis gazrdas. kai gogo xar da sulmoutkmeli veli momaval postebs.

    ReplyDelete
    Replies
    1. უღრმესი მადლობა!

      Delete
  5. ბრავო! ასეთი ძლიერი, ჩამოყალიბებული პიროვნება სადღაც აქ, ჩემს სივრცეში, მეამაყება! გულწრფელად და ცხელი ემოციების გარეშე.

    ReplyDelete
  6. უღრმესი მადლობა :)

    ReplyDelete
  7. მე გაგიცნო მინდა

    ReplyDelete
    Replies
    1. იზი, სალამი,
      დიდი მადლობა კომენტარისთვის. მომწერე შენი ფეისბუქი და დაგიკავშირდები.

      Delete
    2. Taliashvili ან ასე izzy taliashvili ან ასე iz zy და დამიკავშირდი რა

      Delete
  8. საშინელებაა როცა რაღაც ტკივილით გიწევს ცხოვრება და არ ამბობ...მე მჭირს ახლა ეს , მენატრება მშვიდი სიცოცხლე

    ReplyDelete
  9. Very inspiring and must read over and over again whenever feeling down/lost/left-alone!

    ReplyDelete